Rozdział 4

Działalność Bytu Pierwoistnego

Według teorii wiecznego istnienia utworzonej z analiz essenceizmu głównym celem aktu stworzenia jest powielenie Osobowości Stwórcy w formie zaistnienia wiecznych istot na Jego Obraz i podobieństwo. Ma to następować w określonej skali czasowej stanowiącej sedno rozwoju czasoprzestrzeni wszechświata. Proces stworzenia ma zatem na celu przekazanie ludziom wartości tworzących Osobowość Bytu Pierwoistnego. Są nimi przede wszystkim wieczność i doskonałość. Razem z powstawaniem wszechświata uwidoczniła się pośrednia obecność Stwórcy w postaci zakodowanej w materii informacji, by powstały różne formy natury. Stanowią o tym wieczne i doskonałe prawa fizyki, mechaniki kwantowej, astrofizyki czy biologii. W wyniku ich działania mamy gigantyczną przestrzeń wypełnioną energią i materią, zarówno tą widzialną, jak i tą ciemną. Kosmos zawiera różne obiekty, w tym galaktyki pełne gwiazd oraz planety, które mogą, jak w przypadku Ziemi, zawierać żywą przyrodę. Zatem za tym „fizycznym” zakodowaniem martwej i żywej natury nastąpiło też „duchowe” zakodowanie istot obdarzonych przez Stwórcę wiecznością, czyli ludzi.

Na przykład mechanika kwantowa, jak sama nazwa wskazuje, „kwantyzuje” najniższy stan energii w ten sposób, że na bazie kwantów energii powstają jakby „piksele” stanowiące osnowę czasoprzestrzeni. Zatem są to najmniejsze formy, które posiadają już w sobie zakodowaną informację. Jest tak dlatego, że z punktu widzenia Superinteligentnego Programisty, czyli Bytu Pierwoistnego, te informacje, zgodnie z zakodowanym w nich celem, niechybnie muszą doprowadzić do powstania wszelkich bardziej skomplikowanych form, takich jak cząstki elementarne z towarzyszącymi im oddziaływaniami, takich jak atomy czy inne bardziej rozbudowane formy materii martwej oraz żywej.

Z powyższego wynika, że szczególną fazę stworzenia stanowi dobrostan naszej planety. Według mojej teorii jest on związany z powstaniem na Ziemi życia i ludzi. Stąd ostatnią fazą, tą kluczową, która jest bezpośrednią ingerencją Stwórcy jako naszego Ojca, jest akt „wszczepienia” każdemu człowiekowi wiecznej osoby duchowej w momencie naszego narodzenia się. Ten fakt poza swoją doniosłością, wywołał w teorii wiecznego istnienia przypuszczenie, że Stwórca mógł również gdzieś w kosmosie, na innych planetach podobnych do naszej, dokonać takiego samego aktu stworzenia wobec ludzi takich jak my. Daje to wielką nadzieję, że ogrom wszechświata ma swój sens.

Na podstawie takiej szerokiej wizji wszechświata system essenceizm, prócz opisania cech, atrybutów i przymiotów Bytu Pierwoistnego, zajął się również analizą sposobu Jego działania. Ma to na celu również zrozumienie wzorca działania należącego do Stwórcy. Jest on nam potrzebny, abyśmy wiedzieli, w jaki sposób mamy kształtować rozwój naszego miejsca w kosmosie. Ta wiedza, poza walorem edukacyjnym, wskazuje na to, że na razie jesteśmy jedynymi we wszechświecie naśladowcami Tego, który z Samego Siebie ukształtował wszystko w kosmosie, łącznie z naszą planetą. Na dodatek możemy przyjąć, że w dalszej perspektywie będziemy mogli z własnej inicjatywy rozszerzać Jego dzieło. Taki wniosek od początku prezentuje essenceizm. Warto więc już teraz uczyć się metod postępowania naszego Stwórcy, aby w sposób właściwy kontynuować Jego dzieło.

W ramach tej edukacji musimy zdać sobie sprawę, że ludzie są wyjątkiem wobec pozostałym bytów we wszechświecie. Mianowicie tylko my nie jesteśmy w pełni „zakodowani w czasie”, tak jak całe pozostałe stworzenie. Oznacza to, że informacja zakodowana w elemencie stworzenia powoduje nieuchronne jego dojście do stanu, który nadał mu Byt Pierwoistny. Niektóre religie i filozofie oparły na tym zjawisku swoje teorie o prawdziwości predestynacji. Zatem zakodowana informacja o celu i funkcji danego bytu dokonuje się w czasie dla niego przypisanym. Według systemu essenceizm wyjątkiem od tak rozumianego przeznaczenia jest osoba duchowa człowieka, która jako wydzielona bezpośrednio z Osobowości Stwórcy, sama kształtuje swą przyszłość. Ponieważ jest ona wieczna oraz podmiotowa wobec czasu, to w swoisty sposób jest „nieprzewidzialna” dla Stwórcy, czyli że jej rozwój jest całkowicie w jej gestii. To powoduje, że Stwórca jest jak gdyby zmuszony do czekania, aż dojdziemy sami do doskonałości. Wynika z tego, że w ogromnym stopniu wpływamy na przebieg czasu niezbędny do osiągnięcia osobistej doskonałości.

Według sytemu essenceizm Stwórca w ramach Swego dzieła zakodował z Siebie Samego informację o celu naszego życia, który rzutuje na stan rzeczywistości oraz na przebieg czasu. Zwłaszcza czas przeznaczony na przeżywanie różnych form miłości służy do osiągnięcia celu naszego życia, by być takim, jak nasz Stwórca. Z tego wynika, że dał nam niezbędny czas, aby umożliwić nam dojście do doskonałości oraz do wieczności wzorowanej na Jego Osobowości. Zatem dany nam czas na przeżywanie miłości jest okresem prowadzącym do doskonałości osoby duchowej.

Warto jeszcze dodać, że z powyższych twierdzeń wynika bardzo ważny wniosek. System essenceizm wykazał bowiem, że Byt Pierwoistny działa w sposób rewolucyjny, podczas gdy Jego prawa najczęściej działają ewolucyjnie. Taka forma działania Stwórcy sugeruje, że ludzie z Niego zrodzeni powinni również działać rewolucyjnie wtedy, gdy chcą zacząć kolejne etapy dostosowywania stanu wszechświata do swoich potrzeb. Jednak sam proces przemian oraz ich rozwój może być wprowadzany ewolucyjnie, gdyż daleko nam do doskonałości Bytu Pierwoistnego. O rewolucyjnym działaniu Stwórcy może świadczyć na przykład nagłe pojawienie się życia na naszej planecie. Essenceizm propaguje jeszcze inny rewolucyjny sposób działania Stwórcy dotyczący pojawienia się człowieka na Ziemi. Chodzi o to, że to pojawienie łączy się z zjawiskiem przekazywania przez Stwórcę każdemu człowiekowi wiecznej osoby duchowej w momencie narodzenia z łona matki. To definiuje Stwórcę jako naszego Ojca. Ten fakt jest fundamentem teorii wiecznego istnienia.

Z tego widać, że gdy działamy zgodnie z prawami natury pochodzącymi od Stwórcy, to rozwój ludzkości ma charakter ewolucyjny. Czasem jednak, gdy w rozwoju wszechświata stajemy się naśladowczymi twórczego działania Bytu Pierwoistnego, to nasze odkrycia i pomysły mają charakter rewolucyjny. Oczywiście potem wprowadzamy je już w sposób ewolucyjny. Daje to gwarancję, że przy takim rozszerzaniu dzieła Bytu Pierwoistnego wytworzymy stan zgodny z Jego koncepcją, czyli samo dobro.

W tym miejscu muszę dodać, że gdy tworzymy coś wbrew prawom natury, to najczęściej powstaje zło, które później próbujemy naprawiać w sposób rewolucyjny. Przynosi to konflikty, często zbrojne oraz „nomen omen” rewolucje polityczne i społeczne, czyli znane nam powszechnie ziemskie piekło. Zatem ważną wiedzą jest to, że obecny stan rzeczywistości, w którym nie mamy możliwości osiągniecia osobistej doskonałości, wytworzył stany „nowotworowe”. Są to przejściowe stany oczekiwania na przygotowaną przez Niego właściwą koncepcję naszej wiecznej przyszłości w stanie poza czasem i przestrzenią. Essenceizm wykazał, że są one nieznane dla działalności Bytu Pierwoistnego. Oznacza to, że według mojego systemu śmierć fizyczna wprowadza obecnie każdego z nas jakby w stan „przedsionkowy” względem doskonałego świata duchowego. Zjawisko to wyjaśniałem w innych opracowaniach essenceizmu.

Reasumując, można stwierdzić, że Byt Pierwoistny, tworząc wszystko z Samego Siebie, wpłynął Swoją wiecznością na fakt, że wszechświat, też może być nieskończony czasowo i przestrzennie, czyli wieczny tak jak nasze osoby duchowe. Możemy się jednak mylić co do wszechświata, ponieważ nasza wiedza o Stwórcy jest znikoma, a na dodatek ocenimy Go, będąc ograniczeni czasem i przestrzenią. Dlatego łatwiej jest nam twierdzić, że istnienie wszechświata może być ograniczone czasowo i przestrzennie. Nie znając w pełni metod działania Stwórcy, możemy też twierdzić, że wszechświatów jest wiele lub powstają tylko okresowo. Na razie opieramy swoje twierdzenia na fakcie, że fizyczne stany, które znamy na Ziemi, są ograniczone czasowo i przestrzennie, co może być błędem. Teoria wiecznego istnienia powstała między innymi po to, aby próbować wyjaśniać wieczność...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Essenceizm -

Analityczny system dla zrozumienia istnienia Boga, świata duchowego i wieczności człowieka

 Treść tej strony internetowej to książki o systemie analitycznym essenceizm oraz:

                                                  Teoria Wiecznego istnienia

 1. Essenceizm 1 - “Bóg nie jest z tego świata”zrozumienie Boga

 2. Essenceizm 2 - “My jesteśmy z tego świata” - zrozumienie człowieka

 3. Essenceizm 3 - “Zło jest z tego świata” - zrozumienie zła

 4. Essenceizm 4 - “Wizja nie z tego świata” - zrozumienie świata

 5. Essenceizm 5 - “Wieczność nie jest z tego świata” - zrozumienie wieczności

 6. Essenceizm 6 - “Nieprawdziwi bogowie z tego świata” - zrozumienie roli religii

 7. Essenceizm 7 - “Miłość z tego i nie z tego świata” - zrozumienie siły miłości

 7. Essenceizm 8 - “Rzeczywistość z tego i nie z tego świata” - zrozumienie rzeczywistości

  Wprowadzenie:  Zarys Teorii Wiecznego istnienia - broszura informująca o tej teorii